Οι λόγοι της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης που βιώνει η χώρα
Από το 1974 και μετά υπήρχε διάχυτη η προσδοκία ότι η χώρα θα έπρεπε επιτέλους να δυτικοποιηθεί. Γύρω από την εν λόγω προσδοκία διατυπώθηκαν διάφοροι λόγοι που ενίσχυαν την επιχειρηματολογία για την ευόδωση του στόχου. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί διαχωρισμοί της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα από την περίοδο του Εμφύλιου πολέμου (1945-1948) έληξαν επίσημα με τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού πολιτικού συστήματος που σηματοδοτούσε μία νέα αναπτυξιακή πορεία για την Ελλάδα που θα περιελάμβανε μεταρρυθμίσεις στον τομέα της εκπαίδευσης και του κοινωνικού κράτους. Η ανανέωση και ο εκδημοκρατισμός της δημόσιας ζωής έφεραν στον δημόσιο διάλογο όρους όπως ίσες ευκαιρίες, κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτικά δικαιώματα.
Ειδικότερα, μια σειρά από σημαντικές αλλαγές έφεραν τη χώρα πιο κοντά στην επιβληθείσα ως επιθυμητή πορεία προς τη νεωτερικότητα. Ο λόγος γίνεται κατά κύριο λόγο για την ελληνική οικονομία που μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, η Ελλάδα έπαψε να είναι αγροτική και κυρίαρχη οικονομική δύναμη αναδείχθηκε ο τριτογενής τομέας, ακολουθούμενος από ταχεία ανοδική κινητικότητα. Ωστόσο η Ελλάδα δεν εκβιομηχανίστηκε ποτέ σε βάθος και η κοινωνία εξακολουθούσε να διατηρεί τις προκαπιταλιστικές οικονομικές συμπεριφορές. Το δίπολο μεταξύ παράδοσης και νεωτερικότητας, ενώ κατά καιρούς άλλαξε μορφές, εντούτοις εξακολούθησε να ρίχνει τη σκιά του στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε η ελληνική εθνική ταυτότητα καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα…
Η χώρα μας παρά τις επισταμένες προσπάθειες να ισορροπήσει την παράδοση με την νεωτερικότητα, μοιάζει σαν να βρίσκεται κάπου στη μέση, ανάμεσα δηλαδή σε μια ταραγμένη παράδοση και σε μια επιβληθείσα ως επιθυμητή νεωτερικότητα. Γεγονός που έμπρακτα αποδεικνύεται συνεχώς από την ανάγκη να εξηγεί και να προσπαθεί να ισορροπήσει τις εκατέρωθεν δυνάμεις του εν λόγω πολιτισμικού δυισμού. Έτσι όμως βρίσκεται συνεχώς στην ανάγκη να εξηγεί και να ισορροπεί αυτή την περίεργη κατάσταση τόσο στον εαυτό της όσο και στους εταίρους της, όπως καταμαρτυρά ο πολιτικός της λόγος αλλά και οι σχετικές επιστημονικές μελέτες.
Σύμφωνα με τον Ν. Μουζέλη η Ελλάδα μαζί με τα Βαλκάνια και τη Λατινική Αμερική ανήκει σε ένα σύμπλεγμα χωρών στις οποίες η νεωτερικότητα εισήχθη με καθυστέρηση και όπου οι πελατειακές σχέσεις μετατράπηκαν από ένα προσωπικό σύστημα σε ένα αντίστοιχο γραφειοκρατικό, χωρίς να τεθεί ταυτόχρονα τέλος στο δεσποτισμό του κράτους ή να δημιουργηθεί μια ισχυρή κοινωνία των πολιτών.
Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς δε, εστιάζει στο ρόλο που έπαιξε το κράτος στην Ελλάδα, αναφερόμενος στις πελατειακές σχέσεις και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης με τη δημιουργία κρατικού προσωπικού, μέσω ενός μηχανισμού που εξυπηρετούσε συμφέροντα πελατειακού τύπου. Ο ίδιος σημειώνει ότι οι πελατειακές σχέσεις ως ερμηνευτικός όρος μπορούν να χρησιμεύουν περισσότερο ως μια ηθικολογική αφήγηση που αποδίδει τα λάθη σε μια διαστροφή συμπεριφορών, παρά να συμβάλουν πραγματικά στην καλύτερη κατανόηση της κατάστασης.
Συχνά τίθεται το ερώτημα «Πόσο ευρωπαϊκή είναι η Ελλάδα;», «Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση;» και «Υπήρξε επιτυχής ο εξευρωπαϊσμός της Ελλάδας;» Τα εν λόγω ερωτήματα έδωσαν το έναυσμα για άπειρες συζητήσεις και ακαδημαϊκές έρευνες ενώ παράλληλα συχνά πυροδοτούν πολιτικές αντιπαραθέσεις σ’ όλη την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Ο εξευρωπαϊσμός αντιμετωπιζόταν για πολύ καιρό ως διαδικασία που θα επέτρεπε τη ρήξη με τις διαρθρωτικές αδυναμίες και τα προβλήματα του σύγχρονου ελληνικού κράτους, όπως και με τις δυσλειτουργίες της ελληνικής οικονομίας. Εμφανίστηκε ως συνισταμένη αλλαγής που ταυτόχρονα θα συνέβαλε στην ρήξη από το ανατολικό οθωμανικό παρελθόν και θα σηματοδοτούσε την αλλαγή και τη μετάβαση στη νέα εποχή. Με λίγα λόγια, ο εξευρωπαϊσμός δήθεν θα επέτρεπε τη ρήξη με το πελατειακό, μεροληπτικό κράτος, θα ενθάρρυνε την αποκέντρωση, την ενδυνάμωση των νέων φορέων και θα καθιστούσε το κράτος πιο αποτελεσματικό.
Η κρίση που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια καθώς και η Ευρωζώνη στο σύνολό της μας δίνει την ευκαιρία για μία εκ βαθέων αναζήτηση και επανεξέταση της διαδικασίας του εξευρωπαϊσμού καθώς και της νεωτερικότητας, της μεταρρύθμισης. Ουσιαστικά η κρίση, μας ωθεί στην αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών που οδήγησαν τη χώρα μας και τα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ευρωζώνης σε οικονομικό μαρασμό αλλά και κοινωνική αναταραχή και πολιτική απαξίωση. Μέσω των άνευ σκοπού πραγματικής οικονομικής πολιτικής διαδικασιών που έχουμε υποβληθεί για να ξεπεράσουμε δήθεν την κρίση, ουσιαστικά έχει ξεκινήσει μία γενική επίθεση στον ελληνικό λαό πανταχόθεν προκειμένου να επιτευχθεί βίαια αλλά χωρίς όπλα η πολυπόθητη αποδοχή από τους ανήσυχους στο πνεύμα τους έλληνες της λεγόμενης νεωτερικότητας, δηλαδή την άμβλυνση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που προσδίδουν ένα παγκόσμιας εμβέλειας πολιτισμικό ήθος και ύφος στους πατριδολάτρες ανθρώπους που μετέχουν στο ελληνικό πνεύμα.
Η αποκαλούμενη νεωτερικότητα που δεν είναι άλλο τι παρά προδοσία και απαξίωση όλων των πολιτισμικών ανθρώπινων Αξιών με τις οποίες πορεύεται η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα πράγματι παρεμποδίστηκε και απέτυχε παταγωδώς στην Χώρα του Ελλάνιου Φωτός αφού προδοτικές εξουσίες είχαμε πάντα μετά τον Ιωάννη Καποδίστρια στο ελληνικό δήθεν κράτος, πλην όμως πάντα οι προδότες αποτύγχαναν τελικά διότι ο πρώην αδιάφορος λαός πάντα είχε τον νου του μην του την φέρει ο εφιάλτης που είχε ψηφίσει και την στιγμή που όλοι θεωρούσαν πως τα είχαν καταφέρει, εμφανιζόταν ξαφνικά ένας έντιμος ήρωας έστω και χωρίς να τον έχουν εκλέξει που έβαζε ένα έστω μη οριστικό τέλος στην καταστροφή. Το ίδιο θα γίνει και με την τρέχουσα κρίση στην Ελλάδα.
Συνοψίζοντας αναφέρουμε κάποια από τα αίτια που οδήγησαν στην εν λόγω κρίση, ήτοι:
* Πολλές επιχειρήσεις μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό.
* Η κινητικότητα των τραπεζικών καταθέσεων προς τράπεζες του εξωτερικού προκάλεσε δραματική έλλειψη ρευστότητας στην ελληνική αγορά. Η μεταφορά των τραπεζικών καταθέσεων σε ξένες τράπεζες οδήγησε στο πάγωμα της ελληνικής αγοράς και στην διακοπή κάθε εμπορικής συναλλαγής.
* Στο χώρο της Ευρωζώνης, παρατηρείται ένα χάσμα μεταξύ των κοινωνιών του ευρωπαϊκού Βορρά και αυτών του Νότου. Οι τελευταίες είναι στο οικονομικό επίπεδο λιγότερο παραγωγικές και ανταγωνιστικές ενώ στο πολιτικό επίπεδο περισσότερο αυταρχικές. Αψηφώντας οι χώρες του Βορρά ότι ο οικονομικός μαρασμός του Νότου θα επιφέρει άμεσες συνέπειες και στην οικονομία των χωρών τους, μιας και οι πρώτες είναι χώρες βιομηχανικής παραγωγής και οι δεύτερες κυρίως καταναλωτικές των πρώτων, η κρίση επηρέασε και τις χώρες του Βορρά.
* Στο κοινωνικό επίπεδο παρουσιάζονται μεγαλύτερες ανισότητες και στο πολιτισμικό είναι πιο οικογενειοκεντρικές και πελατειακές.
* Η κομματικοκρατία επίσης είναι ένα από τα κύρια αίτια της κρίσης που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας. Στην Ελλάδα δεν έχουμε κομματική αλλά κομματικοκρατική δημοκρατία. Τα κόμματα διεισδύουν σε όλους τους θεσμικούς χώρους, από τα ελεύθερα επαγγέλματα μέχρι την τέχνη του σπορ. Κομματικοποιούν τα πάντα και υποσκάπτουν την αυτονομία και τις ηθικές αξίες και δυναμικές κάθε θεσμικού χώρου.
* Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που έχει οδηγήσει στην κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και στην αδυναμία ελέγχου της κίνησης των κεφαλαίων σε εθνικό επίπεδο.
* Το πλαίσιο της Ευρωζώνης που από τη μια πλευρά οδηγεί στην άνιση συναλλαγή μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου, ενώ από την άλλη εντείνει την ύφεση μέσω της επιβολής μιας δημοσιονομικής πολιτικής, διαμορφώνει συνθήκες οικονομικής κρίσης και κοινωνικού μαρασμού.
* Τέλος το πελατειακό ελληνικό πολιτικό σύστημα καθίσταται βασικό αίτιο οικονομικής ύφεσης και διαταραχής των αξιών.
Η κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα απαντάται σε πολλά μέτωπα. Υφίσταται μια βαθιά οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, όμως είναι ακόμα σημαντικότερο πως υφίσταται την πιο βαθιά πολιτική, θεσμική και κοινωνική κρίση μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση όχι μόνο μέσω των μέτρων δημοσιονομικής πολιτικής που της επιβάλλονται για πρακτικούς λόγους και οδηγούν σε γενοκτονία και αφελληνισμό, αλλά εφόσον οι έλληνες συνειδητοποιήσουν ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα που μπορεί και πρέπει να αρχίσει να παράγει και από καταναλωτική αγορά να γίνει ξανά χώρα παραγωγής και εξαγωγής ελληνικών αγαθών. Να ανακτήσει δηλαδή το ανέκαθεν πλεονέκτημά της: ΟΛΟΙ για τον καθένα που έχει την ανάγκη μας και ο Ένας για όλους που μπορεί να τον χρειάζεται έστω και Ένας από το πλήθος!
Όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται. Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ της ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ παραμένει πάντοτε ο Ανθρωποκεντρικός Πυλώνας – ο Άτλαντας που έχει αναλάβει να στηρίζει την Αιωνιότητα του Κόσμου που όρισε ο Έλληνας ΘΕΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ Θεών και Ανθρώπων και φώτισε με τον Ήλιο της Δικαιοσύνης ο Ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος Του!
Ιωάννης Μαλταμπές
Πρόεδρος Πατριωτικού Συνδέσμου