Η εξαγωγή των πολιτικών ιδεών - www.patriotikos-syndesmos.gr

Μετάβαση στο περιεχόμενο
Η εξαγωγή των πολιτικών ιδεών
του Ιωάννη Μαλταμπέ
Στις σύγχρονες κοινωνίες, μετά τη βιομηχανοποίηση τα άτομα  μετατρέπονται από παραγωγοί σε καταναλωτές, ενώ ο ατομικισμός  αντικαθιστά την ταξική, θρησκευτική και εθνοτική αφοσίωση. Στις  μεταμοντέρνες κοινωνίες δημιουργούνται νέα ιδεολογικά μορφώματα, με  χαρακτηριστικά παραδείγματα τον «μεταφιλελευθερισμό», τον «μεταμαρξισμό,  τη «σοσιαλδημοκρατία» και «νέα-σοσιαλδημοκρατία».

Ο  σοσιαλισμός για παράδειγμα ως ιδεολογία και πολιτική πεποίθηση, όπως  αναφέραμε παραπάνω αποτελεί ένα σύνολο θεωριών και επιμέρους ιδεών με  σημαντικότερες την κοινότητα, τη συνεργασία, την ισότητα, την  ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και την κοινοκτημοσύνη. Πρωταρχικό  μέλημα είναι η αναδιανομή του πλούτου με βάση την αρχή της ισότητας,  ώστε να διασφαλιστεί η κοινωνική συνοχή.

Η σοσιαλδημοκρατία διανύει τις τελευταίες δύο δεκαετίες σοβαρή κρίση, η οποία πηγάζει από  τη μεγάλη ιδεολογική μετατόπιση και τον μετασχηματισμό της που ξεκινάει  στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και επιταχύνεται στις δεκαετίες 1970 και  1980, με κορύφωση τη δεκαετία του 1990, όπου έπαψε πλέον να είναι μία  αριστερή δύναμη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ιδεολογικής μετατόπισης  θεωρούνται οι σοσιαλδημοκρατίες των Μπλερ, Ντ’ Αλέμα και Σημίτη.

Οι ιδεολογίες βοηθούν τα άτομα, τις ομάδες και τις κοινωνίες να  αντιληφθούν καλύτερα τον κόσμο στον οποίο ζουν. Παρέχουν μία γλώσσα  πολιτικού λόγου και διαμορφώνουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε και  λειτουργούμε. Σε έναν κόσμο ανταγωνιστικών αληθειών, οι ιδεολογίες μας  προμηθεύουν με διανοητικούς χάρτες του κοινωνικού κόσμου, βοηθούν στην  εγκαθίδρυση της σχέσης μεταξύ ατόμων – ομάδων από τη μια πλευρά με την  ευρύτερη δομή της εξουσίας από την άλλη. Γι’ αυτό τον λόγο έχουν χωριστό  ρόλο είτε στη διατήρηση της κυρίαρχης δομής της εξουσίας,  απεικονίζοντάς την ως δίκαιη, φυσική, νόμιμη ή οτιδήποτε άλλο θέλουν,  είτε στην εξασθένιση και στην αμφισβήτησή της, υπερτονίζοντας τις  αδικίες ή τις ανομίες της στρέφοντας παράλληλα την προσοχή του κόσμου σε  εναλλακτικές δομές εξουσίας.

Οι ιδεολογίες που επικρατούν σε  μια κοινωνία και τις οποίες ενστερνίζονται τα μέλη της αναπτύσσονται και  διαδίδονται μέσα από συγκεκριμένους διαύλους όπως η οικογένεια, η  ομάδα, το σχολείο, η θρησκεία, οι δημόσιοι θεσμοί, τα μέσα ενημέρωσης.
Η  ιδεολογία δύναται να συνεισφέρει στην χειραφέτηση του ατόμου.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κίνημα του φεμινισμού. Ο φεμινισμός υπήρξε  μια ριζοσπαστική ιδεολογία που συνέβαλε στη χειραφέτηση της γυναίκας  μέσω της κατάκτησης των στόχων που είχε θέσει, όπως η κατοχύρωση του  δικαιώματος ψήφου των γυναικών, η καθιέρωση της ίσης πρόσβασης στην  εκπαίδευση, στην εργασία ακόμα και στις διακεκριμένες θέσεις του  δημόσιου βίου και στην πολιτική.

Οι ιδεολογίες όμως παρά το  γεγονός ότι λειτουργούν ευεργετικά για το άτομο και την κοινωνία,  εντούτοις συχνά χρησιμοποιούνται από ηγέτες και κομματικές παρατάξεις  για τη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών με στόχο την εξασφάλιση και  διατήρησή τους στην εξουσία.

Αναμφισβήτητο παράδειγμα  πολιτικής χειραγώγησης αποτελεί ο Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα  του, που βασίστηκε κυρίως στην εθνικιστική ρητορική που υποσχόταν  επέκταση της Γερμανίας, «απελευθέρωση» των γερμανόφωνων που ζούσαν εκτός  Γερμανίας, εκδίωξη των Εβραίων, οικονομική ανόρθωση, πλήρη απασχόληση,  κοινωνική εξασφάλιση και εργασιακή ειρήνη. Η έξυπνη προπαγάνδα του  Χίτλερ κέρδισε την εμπιστοσύνη των μεσαίων στρωμάτων και την ανοχή της  μεγαλοαστικής τάξης.

Με μία σειρά προσχεδιασμένων ενεργειών ο  Χίτλερ κατέστη ο απόλυτος άρχων, ηγέτης ενός μονοκομματικού, βίαιου και  μισαλλόδοξου κράτους. Το ναζιστικό καθεστώς ασκούσε αυστηρή λογοκρισία  σε όλους τους τομείς του πνεύματος, ασφυκτικό έλεγχο σε όλες τις  βαθμίδες της εκπαίδευσης και υποχρέωνε τους νέους και τις νέες να  οργανώνονται στη χιτλερική νεολαία. Παρά τον ανελεύθερο  χαρακτήρα του, ο ναζισμός είχε μεγάλη λαϊκή αποδοχή διότι κατόρθωσε να  αντιμετωπίσει με αποτελεσματικό τρόπο τη μεγάλη οικονομική ύφεση, ενώ  παράλληλα εφάρμοσε ένα ευρύ κοινωνικό πρόγραμμα το οποίο περιλάμβανε  διακοπές, αθλητισμό και τη διάδοση του αυτοκινήτου του λαού Volkswagen. Ο  Χίτλερ αποτελεί ένα από τα πιο απτά παραδείγματα κατάχρησης εξουσίας  και χειραγώγησης του λαού κυρίως μέσω της ιδεολογίας του εθνικισμού.

Η  πολιτική ιδεολογία υπήρξε βασικό συστατικό της παγκόσμιας ιστορίας για  περισσότερο από 200 χρόνια και αναδείχθηκε μέσα από τις ραγδαίες αλλαγές  – οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές – από τις οποίες πήρε τη μορφή  του ο σύγχρονος κόσμος.

Ουσιαστικά οι ιδεολογίες παρέχουν την  πολιτική γλώσσα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να προσδιορίσουν τις  αντιλήψεις τους. Αρχικά διατυπώνονταν από κάποιους στοχαστές, αλλά  έπειτα σμιλεύθηκαν από ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις. Πολλές ιδεολογικές  μορφές χρησιμοποιήθηκαν είτε ως μορφές χειραφέτησης είτε ως μορφές  χειραγώγησης, ανάλογα με το σκοπό που επιτελούσαν αλλά και τον φορέα που  τις προωθούσε. Ωστόσο όμως ο όρος ιδεολογία ανήκει στο παρελθόν. Το  τέλος άρχισε τις δεκαετίες των 1950 και 1960 και σφραγίστηκε με την  κατάρρευση του φασισμού και του κομμουνισμού. Έκτοτε τα εναπομείναντα  κόμματα διαφωνούν μόνο για το ποιο από αυτά θα είναι περισσότερο άξιο  εμπιστοσύνης να φέρει την οικονομική ανάπτυξη στη χώρα του. Ουσιαστικά, η  οικονομία θριάμβευσε πάνω στην πολιτική, ενώ ο ρόλος της δεύτερης  περιορίστηκε σε τεχνικά ζητήματα σχετικά με το πώς να φέρει την ευημερία  και την ανάπτυξη.

Κορύφωση της αρνητικής αυτής εξέλιξης είναι  η σημερινή Ευρωπαϊκή Πολιτική η οποία έχει επικεντρωθεί στην οικονομική  τακτοποίηση της κακής διαχείρισης των οικονομιών των κρατών της  Ευρώπης, αγνοώντας πλέον ιδεολογίες και οράματα για ένα καλύτερο αύριο.

Παράδειγμα  ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια με την ηγεσία της  ενωμένης δήθεν Ευρώπης να προσπαθεί απεγνωσμένα να διαλύσει απολύτως τις παραδοσιακές ιδεολογίες μας μέσω της τεχνητής διόγκωσης αρχικά του  δημόσιου χρέους που αποδέχθηκε η τότε κυβέρνηση Καραμανλή και στην  παγίδα αυτή έπεσαν ακούσια λόγω άγνοιας ή εκούσια λόγω προδοσίας όλες οι  επόμενες κυβερνήσεις μέχρι και του αποδεικτικού μέσου που επαληθεύει  και αποδεικνύει το τέλος των ιδεολογιών στην Ελλάδα δηλαδή την ντροπή  για την πατρίδα μας της δήθεν κυβέρνησης Καμμένου–Τσίπρα που ενώθηκαν  δήθεν σε αντιμνημονιακή βάση ανατροπής της επίθεσης που δεχόμαστε από  τον διεθνή καπιταλισμό αλλά γρήγορα αποδείχθησαν ως οι επί σκοπώ εθνικής  γενοκτονίας εφιάλτες που άμεσα οφείλει ο λαός να τους ζητήσει πρακτικά  ευθύνες για τα επί σκοπώ εγκλήματά τους κατά του Ελληνικού Έθνους.

Ο  Καμμένος ως γνήσιος δήθεν πατριώτης απεμπόλησε όλες τις δήθεν κόκκινες  γραμμές του σε όλα τα ζητήματα εθνικής πολιτικής και άμυνας στο ζήτημα  της ιθαγένειας, του τεμένους, των δαπανών των ενόπλων δυνάμεων και του  φπα στο Αιγαίο προσθέτοντας τις ψήφους των δήθεν ανεξάρτητων βουλευτών  του στην πλειοψηφία που ανέτρεψε το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας με την απόλυτη καταπάτηση του Συντάγματος αποδεχόμενοι μία  συμφωνία γενοκτονίας και υποδούλωσης των Ελλήνων που είχε αυτονόητα  καταψηφίσει ο ΛΑΟΣ παρά την παραλυτική προπαγάνδα των πρώην  κρατικοδίαιτων εκδοτών και ακολούθως συμμάχων του Τσιπραϊσμού που έκτοτε  παραδόθηκε η Χώρα στο διεθνές παράνομο δικτατορικό κεφάλαιο των  τραπεζιτών.

Πού αλλού στον Κόσμο σε όλη την γνωστή ιστορία  συμμάχησαν οι απόλυτοι ιδεολογικοί αντίπαλοι εκτός από περιπτώσεις  εθνικής άμυνας; Π. Καμμένος και Α. Τσίπρας έκαναν την κοινή τους πορεία  αρχή της εγκληματικής παραμονής της Ελλάδας στο δήθεν κοινό νόμισμα που  είναι ο δούρειος ίππος των απεγνωσμένων τραπεζιτών παγκοσμίως να  κρατηθούν λίγες εβδομάδες ακόμα ως οι απόλυτοι κυρίαρχοι της Γης.

Ο Πατριωτισμός είναι ο μόνος ιδεολογικός όρος που απαιτείται πλέον για την  απελευθέρωσή μας που απολύτως βέβαια θα επιτύχομε. Ο όρος Πατριωτισμός  δεν έχει αριστερά και δεξιά παρά μόνο «ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ» δεν έχει  ανισότητες, αδικίες, ανήθικες πρακτικές παρά μόνον ισοπολιτεία, ισονομία  και αριστεία στην αρετή για όλους που τον αποδέχονται ή έστω τον  ανέχονται. Το κύμα που συνεπαίρνει όλη την Χώρα για αποχή από τις δήθεν  εκλογές κατά το δήθεν δημοψήφισμα είναι πολλή καλή βάση για την ανατροπή  των εγκάθετων δήθεν πολιτικών και δήθεν αντιπροσώπων μας. Η εντολή όπως  τότε ήταν ΟΧΙ, δεν δίνομε γη και ύδωρ, και πρώτη φορά στην ιστορία των  Ελλήνων οι αρχηγοί που απέδειξαν περίτρανα πως δεν είναι ούτε αρχηγοί  ούτε ικανοί και κυρίως δεν είναι άριστοι, ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΣΑΝ και κατέστησαν  τους πολίτες που εκπροσωπούσαν αντί για ανεξάρτητους εν δυνάμει είλωτες  και αντί για έλληνες αφομοιωμένους από τους πρόσφυγες απαραίτητους όμως  για τους διεθνείς τραπεζίτες απρόσωπους μόνο καταναλωτές–καταναλωτικά  προϊόντα οι ίδιοι στην ακόρεστη πείνα του κέρδους και του χρήματος.

Εις  οιωνός άριστος λοιπόν όσοι δεν πάμε να ψηφίσομε. Σε μία χώρα υπόδουλη  με διεθνή επίσημο έλεγχο οι εκλογές για επανεκλογή των οργάνων της  αριστεροδεξιάς σύριζα καμένης Ελλάδας είναι μόνο για να δείξουν ότι ο  ΛΑΟΣ είναι σύμφωνος με όσα έγιναν και αν του δώσουν την από αυτούς  αποφασισμένη και οργανωμένη δήθεν ευκαιρία να αντιδράσει με ψήφο στα  επιβοηθητικά στο σύστημα κόμματα του δήθεν λεβέντη και του δήθεν λαϊκή  ενότητα ή του προκλητικά συμμάχου του Τσιπραϊσμού ναζιστικού κόμματος  του απόλυτα συστημικού Μιχαλολιάκου, πιστεύουν πως θα πάρουν ακόμα μια  παράταση ζωής, όπως με τα μνημόνια που τα υπέγραφαν και τα ψήφιζαν αλλά  ποτέ δεν έκαναν τις μεταρρυθμίσεις που θα έβαζε ένα τέρμα σε αυτήν την  ιδιότυπη ελληνική παράνοια: Να έχεις την περιούσια χώρα ως τόπο,  ιστορία, πολιτισμό, επιστήμονες και να σε έχουν περίγελο παγκόσμιο οι  δήθεν δανειστές.
Επιστροφή στο περιεχόμενο