Διονύσιου Σολωμού: Ποιήματα Πατριωτικά
Επιλεγόμενα-Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μπλάθρας
Πρόλογος: Γιώργος Βαρθαλίτης
Εικόνα Εξωφύλλου: Χρήστος Μποκορός
Την έκδοση φρόντισε ο Θεόδωρος Παντούλας
Εκδόσεις: manifesto
Πριν μερικές μέρες με τον πρόεδρο του Πατριωτικού Συνδέσμου Γιάννη Μαλταμπέ, παρευρεθήκαμε στην παρουσίαση του βιβλίου «Διονύσιου Σολωμού Ποιήματα Πατριωτικά», στο βιβλιοπωλείο Άπειρος Χώρα (Σισμανόγλειου 10, Βριλήσσια).
Ο Διονύσιος Σολωμός σίγουρα δε χρειάζεται συστάσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι να ξαναδιαβάσουμε το έργο του και ιδιαίτερα τα πατριωτικά ποιήματα που συνέγραψε εμπνεόμενος από τον αγώνα για ανεξαρτησία. Και χρειάζεται να τα διαβάσουμε όχι με τρόπο παθητικό αλλά με τρόπο βιωματικό.
Η ποίηση του Διονύσιου Σολωμού προκαλείτις αισθήσεις να συμμετάσχουν ενεργά, δημιουργώντας εικόνες στο νου όχι απλά στατικές αλλά κινηματογραφικές. Νιώθουμε ότι ακούμε τους ήχους από την κλαγγή των όπλων, των μαχών, των φωνών η έχουμε τη μυρωδιά του αίματος και της φύσης ακόμα και το αίσθημα της αφής συμμετέχει. Έτσι με μνημειώδη λυρικό αλλά απόλυτα παραστατικό, μετέχουμε των κατορθωμάτων των αγωνιστών σε ξηρά και θάλασσα αλλά και καταστροφών όπως αυτή των Ψαρών ή του απαγχονισμού του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’. Με μια τέτοια προσέγγιση ανάγνωσης, το έργο του ποιητή μας κάνει αβίαστα κοινωνούς των ιδανικών και υψηλών πνευματικών και ψυχικών δυνάμεων του Ελληνισμού. Προβάλλεται το αγωνιστικό πνεύμα, η γενναιότητα και η ακλόνητη βούληση για ελευθερία και η πίστη στο Θεό,ενώ με συχνές αναφορές στο σταυρό και το Χριστιανισμό δηλώνεταιη συμπόρευση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας.
Παράλληλα ο ποιητής εκφράζει το φόβο του ότι το ιστορικό μεγαλείο και οι θυσίες του αγώνα, κινδυνεύουν όχι από εξωτερικό εχθρό, αλλά από έναν άλλο χειρότερο και ύπουλο εχθρό, αυτόν της διχόνοιας, του εγωισμού και ατομικισμού των ίδιων των Ελλήνων.
Με την ευκαιρία της νέας αυτής έκδοσης των πατριωτικών ποιημάτων, πιστεύω ότι είναι επιτακτικά επίκαιρη μια εκ νέου βιωματική ανάγνωση του έργου του Σολωμού, καθώς με τη χαρακτηριστική του δύναμη, κινητοποιεί τις καρδιές και τον ενθουσιασμό των Ελλήνων για αγώνα ενάντια σε κάθε εξάρτηση, εξωτερική ή εσωτερική. Ταυτόχρονα επισημαίνει με έμφαση, προκειμένου να γίνει από όλους κατανοητό, η δύναμη και η θέληση ενός έθνους δεν αρκούν αν δεν υπάρχει ενότητα και πίστη σε ένα σκοπό και όραμα, εξοστρακίζοντας το ατομικό συμφέρον και την ιδιοτέλεια.
Τα σπουδαία γεγονότα απαιτούν σπουδαίους ανθρώπους με εθνική συνείδηση και όχι μετριοπαθείς του «Εγώ». Ανθρώπους της δράσης, που με αποφασιστικότητα και δυναμισμό, αναλαμβάνουν καθήκοντα και πραγματώνουν τη βούληση της πατρίδας μας.
Καλύτερη προτροπή νομίζω δεν υπάρχει από την τελευταία φράση με την οποία κλείνει το βιβλίο: «.. ο Ύμνος στην Ελευθερίαν πρέπει να' ναι το Προσευχητάριο κάθε Έλληνα και κάθε ελεύθερου ανθρώπου».
Σπυρίδων Κουτσίδης
Ταξίαρχος (ε.α.)